Η σοφίτα.

Πάμε πάλι μπροστά...
Στον θάνατο που γιατρεύει
και σε μια ζωή
που καθημερινά
ξοδεύει και αναλώνει ξένες ενέργειες,
κλεμμένες...
Θέλω τόσο πολύ
να κάνω κακό στον εαυτό μου,
να τον καταστρέψω...
Μέσα στην αραχνιασμένη μου σοφίτα,
τη γεμάτη σκόνη
και
περιττώματα ποντικών,
ανάμεσα σε λησμονημένες ζωές
και σάπια βιβλία,
κάποιος με έκλεισε για να με προστατέψει.
Μα με ξέχασε εδώ...
Μέσα στην αποσύνθεση
και τον θάνατο των άλλων,
μα όχι τον δικό μου...
Ξαπλώνω στο δάπεδο,
σκονισμένη κι εγώ
και βρώμικη,
και περιμένω...
Δεν ξέρω τι...
Δεν ξέρω αν θα έρθει ποτέ...
Ελπίζω
πως σαν σαπίσουν τα κομμάτια μου
στην υγρή μοναξιά,
θα έρθει ο Θάνατος να με πάρει,
στις μαύρες φτερούγες του να με σηκώσει
και να με πάει
στο Βασίλειό του
κάπου
πολύ μακρυά από 'δω...

Αφιερωμένο...

...σε αυτούς που αγαπήσαμε και φύγανε.
Σε αυτούς που πιστέψαμε και λάκισαν.
Στους συμπολεμιστές μας που μας πρόδωσαν
για ένα καλύτερο μέλλον.
Μάχη ή φυγή;
Τελικά ποιός κερδίζει και ποιός χάνει όταν καταλήγουμε στον πόνο;

Στον εραστή που θα σου πει "σ'αγαπώ" και θα σε προδώσει,
στους φίλους που θα είναι κοντά σου στα δύσκολα κι όμως πάντα χάνονται.
Όλα στη ζωή γίνονται για κάποιο λόγο,
έχουν κάποιον άγνωστο σκοπό.
Αλίμονο!
Η γνώση θα έρθει πολύ αργά,
πριν προλάβεις να πεις συγνώμη,
και μετά που δεν θα έχεις συγχωρήσει.

Σε σένα...
Που κίνησα μια μέρα να σου πω πως σ'αγαπώ
κι είχες φύγει...